Tabriz-Meghri (Armenië)

Vandaag gaan we naar Kandovan, 50 kilometer naar het zuidwesten, een dorpje met grotwoningen. De weg gaat hoofdzakelijk door stedelijk gebied. 

Kandovan is een populaire bestemming maar als we aankomen is het nog rustig. In de rotswanden zijn grotwoningen gemaakt. Een woning heeft vaak verschillende etages en soms een piepklein binnenplaatsje. Soms zijn de rotsen door bruggetjes of trapjes met elkaar verbonden. Onderaan de bergwand is het nieuwere deel van het dorp. Opvallend dat de vrouwen hier zwart dragen maar lichte omslagdoeken met bloemmotieven. In Kandovan worden we voor het eerst in weken niet begroet met een “welcome”. Misschien ook te begrijpen als je hoort hoeveel Iraanse toeristen hier komen. Na een uurtje hebben we het gezien en gaan dezelfde route terug naar Tabriz. We gaan naar het noorden, richting Armeense grens. Onderweg tanken we voor de laatste keer in Iran; 44 liter voor $2,80. 

We schoten zo lekker op dat we om 16.00 uur bij de grens zijn. In plaats van in iran te overnachten gokken we er op dat de formaliteiten aan de grens snel afgehandeld  worden. 

Het controleren van de paspoorten en het kentekenbewijs ging redelijk snel. Maar ja, dan heb je nog het Carnet de Passage. Eerst Carnet in een kantoortje laten registreren bij ambtenaar 1. Daarna, na de paspoortcontrole, door naar een volgend gebouwtje. Degene die daar was moest een collega bellen om te helpen. Die collega, ambtenaar 2, ging na het invullen met het carnet naar zijn eigen hokje. Intussen kwam ambtenaar 3 om de auto te controleren. En eigenlijk hadden we van ambtenaar 4 nog een A5 tegoed maar die man was nergens te vinden. En dan kan het ineens zonder A5. Eindelijk om 16.45 uur was het geregeld en mochten we Iran uit. En toen begon de procedure bij de Armeense grens. Paspoort driver controleren, drugshond auto laten besnuffelen. De bijrijder moet lopend naar de paspoortcontrole een paar honderd meter verder. Na die controle moest ik voorbij de douane wachten op de car en de driver. En dat duurde en duurde. De auto moest ingevoerd worden en daar hoort dan weer betalen bij. En iedere keer wachten op het poppetje dat een klein onderdeeltje mag afhandelen. Ruim een uur later kon de auto door de scan en ging het hek open. Welkom in Armenië. Gelukkig verkocht het winkeltje bij de grens bier want we waren wel toe aan een borrel na deze onbegrijpelijke procedure. 

Direct over de grens meteen de autoverzekering en een simkaart geregeld. En 500 meter verderop de auto geparkeerd. In plaats van “welcome in Armenië” kwam een chagrijnige man vertellen dat we $2 parkeergeld moesten betalen. Een goed begin....

Kilometerstand: 106364