Mashhad

Ine heeft voor vandaag een bus geregeld om naar de grootste en de belangrijkste bezienswaardigheid van Mashhad (stad van de martelaars) te gaan: het Haram-e Razavi. Oftewel “the Shrine”. Daarna volgt een lunch in een park en ‘s avonds is de hele groep voor het diner uitgenodigd bij de ouders van de begeleidsters. Het complex ligt midden in de stad en we zitten dan ook al snel klem in het verkeer. De meisjes (16 en 18 jaar) die de tour begeleiden besluiten dat we de laatste 10 minuten beter kunnen gaan lopen. Al snel bleek dat de meisjes het gidsen van een groep nog lang niet onder de knie hebben. Het ging er zo chaotisch aan toe dat we ons afgemeld hebben voor de rest van de dag.

Het complex is sinds de revolutie behoorlijk uitgebreid en heeft intussen een doorsnee van 1 kilometer. Ieder jaar bezoeken 27 miljoen Pelgrims het imam Reza heiligdom. Nu, in de vakantieperiode, is het helemaal druk. In totaal zijn 20.000 mensen (waarvan 18.000 vrijwilligers) bezig om alles in goede banen te leiden. Buitenlands bezoekers worden door een gids begeleid en ook voor ons geldt de chadorplicht. Onze gids was een gepensioneerd leraar Engels en hij wist heel veel over de historie van het complex, het geloof en de Koran. De organisatie bestaat volledig van donaties. Het geld wordt gebruikt voor verschillende zaken zoals een ziekenhuis, een universiteit en een grote keuken die dagelijks gratis maaltijden verstrekt aan de bezoekers van het graf.

Imam Reza was de achtste van de 12 imams. De twaalf imams waren de nakomelingen van de islamitische profeet Mohammed via zijn dochter Fatima en zijn schoonzoon Imam Ali (de eerste imam). Ze worden gezien als de opvolgers van de laatste profeet Mohammed. Zij worden als onfeilbare menselijke individuen en als voorbeeld gezien. Om ongestoord te kunnen bidden zijn de meeste gebouwen zoals de grafkamer en de moskee voor niet-moslims gesloten. De rest van het complex, pleinen, musea, de bibliotheek zijn open  voor toeristen. De pleinen worden iedere dag opnieuw bedekt met Perzische tapijten om op te bidden. Grote groepen mensen (vrouwen en mannen gescheiden) zitten te bidden of zomaar te kletsen. Iedereen kan bij de shrine een wens doen die imam Reza dan vervult. Ook onze wensen worden door hem gehoord. Een bedevaart naar deze plaats is iets minder belangrijk dan een bezoek aan Mekka of Karbala. Sjiieten bezoeken deze plaats als blijk van hun geloof. Pelgrims die Mekka bezocht hebben mogen de titel “Hadj” dragen; pelgrims die Mashhad bezocht hebben mogen zich “Mashti” noemen.
We hebben ruim 4 uur rondgelopen in dit prachtige complex. Wat mooi om te zien hoe deze mensen hun geloof beleven. Hartverwarmend ook hoe ze ons als niet-moslims verwelkomen op deze heilige plaats.

Na een late lunch nog even de stad verkend en helemaal rond het heiligdom gelopen. Rondom het complex zijn allemaal bazaars vooral gericht op toeristen. En natuurlijk veel hotels om al die toeristen onder te brengen. Met de taxi terug naar ons park. Daar aangekomen was de prijs van 500 000 Rial gezakt naar 200 000. Dat is weer eens war anders.
 

Nu alle anderen op pad zijn, is het wel erg druk bij onze camper. We besluiten even de deur dicht te doen maar mensen kloppen gewoon aan. De mannen respecteren echter de opmerking “mijn  vrouw is binnen” en gaan dan verder.