Shiraz-Izadkhast

We hebben de laatste maanden heel wat stof geladen ook slechte diesel. Reden dus om de luchtfilter en dieselfilter preventief te vervangen. Om 10.30 uur konden we starten naar het 50 km verder gelegen Persopolis. Als we de auto parkeren zit ik net koffie te drinken. Er komt een man aangerend, die begint iets te roepen en te gebaren. Het enige wat we er van begrijpen is “koffie”. Dus de man Henk z’n koffie gegeven en weg was hij. Even later kwam keurig de lege beker terug. We snappen er niks van maar hopelijk heeft de koffie hem gesmaakt. Toen we naar de ingang liepen zat diezelfde man daar met de hele familie en tassen vol eten en drinken. En werden wij uitgenodigd om later mee te eten. Dat maakt het verhaal van de koffie alleen maar raadselachtiger.

Bij de ingang hebben we een 3D-bril gehuurd. Erg leuk want daarmee krijg je een beeld van de grootte van de stad. We lopen door de ruïnes, soms niet meer dan een stapel stenen. Sommige dingen zijn nog herkenbaar, zoals het paleis van Darius of de Zaal van Honderd Zuilen. De reliëfs op de muren en manshoge beelden zijn prachtig.

Koning Darius stampte Persepolis uit de grond in de hoogtijdagen van zijn verenigd koninkrijk dat zich uitstrekte van Griekenland tot India en van Armenië tot Ethiopië. De koning liet het breed hangen; de beste bouwmeesters werden ingevlogen om de paleizen te ontwerpen, honderden ambachtslieden waren in de weer om elke centimeter muur, vloer of plafond te versieren met mozaïeken, reliëfs en beeldhouwwerken. Persepolis bleef zo goed bewaard doordat de stad duizenden jaren begraven lag onder het woestijnzand en pas in de jaren 30 van de vorige eeuw werd uitgegraven. Natuurlijk weer de nodige keren moeten poseren maar dat doen we graag. 

Doorgereden naar Naqsh-e Rostam waar hoog in de rotsen vier koningsgraven zijn uitgehakt. Ze zitten zo hoog dat je niet bij kunt komen dus we moeten tevreden zijn met het beeld van een afstandje. Eigenlijk maar goed ook want intussen was de temperatuur toch weer opgelopen tot 40 graden.

Terug de weg naar Isfahan. Het eerste stuk weg richting Yazd kennen we al, hier is het af en toe nog groen. Later wordt het weer saai en kaal. Wat een zegen dat de wegen hier zo goed. Je moet er niet aan denken dat je de afstand moet afleggen tussen de gaten in het wegdek door. Het is vrijdag dus er zijn weer veel mensen onderweg met bovenop de auto grote pakken met kleden, kussens en eten en drinken. Velen gaan weer kamperen, soms gewoon langs de weg.

We rijden tot Izadkhast, een oude stad met een kasteel. Het staat op instorten dus we rijden er langs. Bij de karavanserai, ook een opknappertje, vinden we een plekje voor de nacht. Het eerste half uur komt de plaatselijke jeugd langs maar daarna is het rustig.

Kilometerstand: 103668