Drakhtik-Shnogh

Koffie en krantje en dan gaan we. Langs het meer naar Dilizhan. Voor Dilizhan zijn de kale bergen ineens veranderd in bergen met bomen sommige nog groen maar andere al aan het verkleuren.

In de communistische tijd was Dilizhan een kuuroord. Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie verviel het stadje maar inmiddels zijn de sanatoria en vakantiehuizen opgepoetst. Het stadje wordt nu een aantrekkelijk toeristische plaats genoemd. Waarom bleef voor ons verborgen. Of het moet door dat ene kleine straatje zijn waar een paar huisjes opgeknapt zijn en waar nu kunstenaars (houtsnijwerk, keramiek) hun atelier hebben. 

Als we naar de kloosters Sanahin en Haghpat rijden zien we in het dal weer veel oude fabrieken en hallen leegstaan. Dat zie je hier veel net als huizen die half af zijn. Soms kun je niet zien zien of ze half opgebouwd zijn of half afgebroken. Wat zou er van de mensen die in de fabrieken werkten geworden zijn. De kloosters staan wel op de lijst van Unesco maar wij vonden ze niet super. Zal ook wel komen dat we er wel erg veel gezien hebben. 

Na het bezoek aan de twee kloosters rijden we naar Achtala en parkeren daar aan de rivier. Geen topper maar we hebben geen zin om nog de grens over te gaan. Na een paar uur werd er geklopt. Door het open raam komt een waterval Armeens. Jammer genoeg heeft de man een andere cursus gevolgd dan wij. Na wat Armeens vragen en Nederlands antwoorden gaf hij het op. Niet helemaal bleek achteraf. Er kwam namelijk een autootje met 2 politiemannen. Eerst pas- en stempelcontrole. En toen gingen ze iemand bellen want ze spraken geen Engels. Uiteindelijk kwam er uit dat we niet mochten blijven staan. Het was er niet veilig genoeg voor ons. Hij vroeg waar we morgen heen gaan en zei dat hij voor zou rijden in die richting. Nu staan we bij een door de politie als veilig aangemerkt tankstation.  Vraag is: zijn er zo veel criminelen of zijn ze zo zuinig op toeristen? Waarschijnlijk het laatste.

Kilometerstand: 107499