Aq Chay-Qazvin

Gisteravond laat werd er geklopt. Twee dames kwamen eten brengen, rijst met een saus. Weigeren is hier geen optie dus aanpakken en bewaren voor de lunch. Om 9.00 uur rijden we weg bij deze lieve mensen. We gaan naar Qazvin. De weg kronkelt door de bergen. Wel een mooie route.

Een stuk van de route is tolweg en voor de eerste keer moeten we betalen, het gigantische bedrag van € 0,15. Op de weg is het verdacht rustig en als we in Qazvin aankomen lijkt de stad wel uitgestorven. Alle winkels, kantoren en banken zijn dicht. Er zijn wel heel veel mensen op straat. We gaan naar een parkeerplaats midden in de stad. Om de hoek was 1 winkeltje open dus daar snel brood gehaald.

Na de lunch lopen we naar de stad. Als we het centrum naderen wordt het steeds drukker. Overal langs de straten kramen met geestelijk muziek waar gratis water, frisdrank of thee verstrekt wordt. Rond etenstijd volgen dan gratis maaltijden. In het centrum is de straat afgezet in verband met de ceremonies. Het eerste wat we zien is een massagebed op straat. Vrouwen en mannen (in aparte groepen) bidden op straat voor draaiende televisiecamera’s.

We lopen naar de Jameh-moskee waar niet veel loos was. Aardig binnenplein met etende en rustende mensen. Via de achterkant, door smalle straatjes, vertrekken we naar het mausoleum van Imamzadeh Hoseyn, een zoon van Imam Reza (juist die uit het mausoleum in Masshad). Onderweg ook weer overal kramen met eten en drinken. En steeds worden uitgenodigd mee te komen. In dit mausoleum mogen wij ook binnenkijken. Mooi, met veel spiegelmozaïeken. Ook het plein van het mausoleum is mooi. Het is gedeeltelijk bedekt met kleden waar mensen kunnen ontspannen. En dan komt ineens een begrafenisstoet binnen. De open kist wordt neergezet, de mannen stellen zich op en bidden. Dan gaat de stoet weer door de poort naar buiten om een rondje te doen en komt dan terug naar binnen. Dat allemaal gevolgd door de rouwende familie. 

Omdat er vanavond weer iets te doen is gaan we even terug naar de camper. Het hangen op een kleedje op straat hebben we nog niet onder de knie. Na een vroege maaltijd gaan we weer op pad. We zijn nog maar net onderweg en dan krijgen we al een maaltijd toegestoken. Kort daarna worden we aangesproken door een vrouw die ons meetroont naar een moskee. Hier zijn mensen verzameld rond een tafel met kaarsen. Iedereen krijgt een kaarsje en met het aansteken van de kaars mag je een wens doen. Dat geldt ook voor niet-moslims dus wij krijgen ook een kaarsje. Na een kopje thee, die je overigens voor een betere smaak op je schoteltje giet en dan naar binnen slurpt, natuurlijk met een klontje suiker tussen je tanden (laat de tandarts dat maar niet horen) gaan we verder.

Een stukje verderop verzamelen de mannen van de verschillende moskeeën zich. Elke groep met een eigen alam (een metalen gestel met versieringen en veren) die door een paar mannen uit de groep om de beurt wordt gedragen. Veel van die dingen zijn loodzwaar en zo breed als de straat, alleen het in evenwicht houden is al een kunst. De moskeeën proberen elkaar de loef af te steken met het bouwen en versieren van de alam. De jongemannen die de alam dragen proberen daarmee indruk te maken op de meisjes. Elke groep heeft zijn eigen voorganger mee en een geluidswagen. De mannen lopen mee en kastijden zichzelf met een gesel met daaraan metalen kettingen (zanjeer zani). Jezelf echt verwonden is sinds de revolutie verboden. Langs de routes verzamelen zich tienduizenden mensen om de optocht te zien. Om 20.00 uur zette de stoet zich in beweging. Als we om middernacht naar huis gaan is nog niet de helft langs geweest. 

Ook hier in Qazvin worden we gastvrij ontvangen. Iedereen doet z’n best om het ons naar de zin te maken. We krijgen steevast de beste plekjes langs de weg. Als een foto wil maken wordt alles stilgezet. De groepen bieden zich gewoon aan voor een foto. En natuurlijk is iedereen bereid om uitleg te geven op zijn of haar kleedje.

Kilometerstand: 105087